Romeins Aquaduct

Inleiding

Het Romeins Aquaduct bij Nijmegen is een historisch en technisch meesterwerk uit de Romeinse tijd dat diende om duizenden soldaten, hun families en de lokale bevolking dagelijks te voorzien van schoon drinkwater. Deze ingenieuze constructie leverde water aan fonteinen en badhuizen, en speelde een essentiële rol in het dagelijks leven van de inwoners van Novio Magus (het moderne Nijmegen). De restanten van dit aquaduct bevinden zich op het terrein van Museumpark Orientalis, dat in 2007 tot UNESCO Werelderfgoed is verklaard.

Omschrijving

Het Romeins Aquaduct, verondersteld te liggen tussen Groesbeek en Nijmegen, bestreek een gebied dat cruciaal was voor de waterbevoorrading van de Romeinse nederzetting. De zichtbare grondwerken in het landschap tussen Nijmegen, de Heilig Landstichting en Berg en Dal zijn in 2012 geregistreerd als rijksmonument en in 2021 genomineerd als werelderfgoed. Mogelijke resten van de watergoot zijn ontdekt in een bouwput in juni 2020, wat nader onderzoek vereist.

Het aquaduct, naar schatting vijf kilometer lang, vervoerde water vanaf de Oude Kleefsebaan bij Berg en Dal naar de legioenplaats van het tiende legioen op de Hunnerberg in Nijmegen. Met een vrijwel constant verval van 0,2% was het ontwerp technisch geavanceerd voor zijn tijd. De constructie bestond voornamelijk uit hout en aarde, inclusief een houten goot waar het water doorheen liep. Hoewel de houten goot niet is teruggevonden, getuigen de aangelegde dalen en dammen van de immense arbeid die de Romeinen hebben verricht om het water naar zijn bestemming te leiden.

Waardering

Het Romeins Aquaduct wordt gewaardeerd vanwege zijn historische, technische en culturele betekenis. Als cruciaal onderdeel van de waterinfrastructuur in de Romeinse tijd heeft het aquaduct een blijvende impact gehad op de lokale gemeenschap en vertegenwoordigt het een belangrijk aspect van het Romeinse culturele erfgoed.